من فکر میکنم اشتباهه

عمومی

TopNotch - B2

متد آموزش مکالمه تاپ ناچ

من فکر میکنم اشتباهه

عمومی

103

برای استفاده از سایر امکانات به اپلیکیشن مانامو مراجعه نمایید

ترجمه متن اصلی

عنوان: من فکر میکنم اشتباهه.

متن مکالمه:

شریل: خب، من هنوز فکر میکنم اشتباهه.

مری: شریل. . .

باب: چی شده؟

شریل: مری الان موبایل دیوید دولیتل رو دزدید.

پال: دیوید دولیتل اینجا بود؟

مری: من ندزدیدمش. اون جا گذاشته بود، منم صبر کردم تا امشب برگردونمش.

شریل: اون پرسید که زیر میزه. تو گفتی نبود.

مری: زیر میز نبود چون تو جیب من بود.

شریل: خب، من فکر میکنم اشتباهه.

مری: اشتباه نیست. اون موبایلشو پس میگیره.

شریل: شما دو تا چه فکری میکنید؟

باب: خب

پال: اوممم. . .

شریل: حالا میخوای چیکار کنی؟

مری: من میخوام امشب بهش زنگ بزنم، بگم که موبایلشو پیداکردم، و ازش بخوام که برای شام همو ببینیم.

شریل: تو میخوای به شام دعوتش کنی؟

مری: حتما. چرا که نه؟

شریل: خانوما مردا رو به شام دعوت نمیکنن. میکنن؟

مری: اوه، قدیمی نباش، شریل. قرن بیست و یکمه.

همیشه خانوما از مردا میخوان که برای شام بیرون برن؟نمیخوان؟

شریل: خب، من هنوزم فکر میکنم اشتباهه. تو باید موبایلشو بهش میدادی.

باب: شریل، من باید یه چیزایی بهت بگم.

شریل: چی؟

باب: وقتی ما همو دیدیم یادته؟

شریل: البته. تو پارک بودم. کیفمو گم کرده بودم و تو کمک کردی پیداش کنم. دوساعت طول کشید.

ما حرف زدیم و حرف زدیم و من به باب بیشتر از پیدا کردن کیفم علاقمند شدم.

باب: خب، راستش، من تو دو دقیقه کیفتو پیدا کردم، اما دو ساعت صبر کردم تا بهت بگم.

من فکر کردم که تو شگفت انگیزترین زنی هستی که تا بحال دیدم.

اگه بلافاصله کیفتو پیدا میکردی، تو میرفتی و ما الان نمیتونستیم اینجا باشیم.

شریل: این خیلی رومانتیکه!اینه که من عاشق این مرد هستم!

مری: میبینی؟ اگه این برای باب کار ساز بوده، ممکنه برا ی منم باشه.

شریل: تو و دیوید دولیتل! میتونه عالی باشه! زنگ بزن! زنگ بزن بهش!

title: I think it’s wrong.

Conversation text:

Cheryl: Well, I still think it’s wrong.

Marie: Cheryl. . .

Bob: What’s going on?

Cheryl: Marie just stole David Doolittle’s cell phone.

Paul: David Doolittle was here?

Marie: I didn’t steal it. He left it, and I’m waiting to return it until tonight.

Cheryl: He asked if it was under the table. You said it wasn’t.

Marie: It wasn’t under the table because it was in my pocket.

Cheryl: Well, I think that’s wrong.

Marie: It’s not wrong. He’ll get his phone back.

Cheryl: What do you two think?

Bob: Well

Paul: Umm. . .

Cheryl: What are you going to do now?

Marie: I’m going to call him tonight, tell him I found his phone, and ask him to meet me for dinner.

Cheryl: You’re going to ask him to dinner?

Marie: Sure. Why not?

Cheryl: Women don’t ask men to dinner. Do they?

Marie: Oh, don’t be so old-fashioned, Cheryl. This is the twenty-first century.

Women ask men out to dinner all the time. Don’t they?

Cheryl: Well, I still think it’s wrong. You should have given him the phone.

Bob: Cheryl, I have to tell you something.

Cheryl: What?

Bob: Do you remember when we met?

Cheryl: Of course. I was at the park. I’d lost my bag and you helped me find it. It took us two hours.

We talked and talked and I became more interested in Bob than in finding the bag.

Bob: Well, actually, I found your bag in two minutes, but I waited two hours to tell you.

I thought you were the most amazing woman I had ever met.

If you had found your bag right away, you would have left and we wouldn’t be here right now.

Cheryl: That is so romantic! That’s why I love this man!

Marie: See? If it worked for Bob, it might work for me.

Cheryl: You and David Doolittle! That would be fantastic! Call! Call him!